Гарадзенская вясна

Не­каль­кі тыд­няў на­зад чар­го­вы раз я пі­саў пра ка­му­ні­ка­цый­нае, аў­то­бус­нае вык­лю­чэн­не ў на­шай пра­сто­ры і шан­цы ат­ры­маць гро­шы на ад­наў­лен­не мар­ш­ру­таў з дзяр­жаў­най пра­гра­мы пад­ляш­ска­га ва­я­во­ды. Пад­ляш­скае ва­я­вод­ства з ура­да­ва­га Фон­ду раз­віц­ця аў­то­бус­ных пе­ра­во­зак ат­ры­ма­ла да кан­ца 2019 го­да су­му 24,8 млн. зло­тых. Па­ста­віў я та­ды пы­тан­не, ці на­шы са­маў­ра­ды стар­та­нуць у гэ­тай пра­гра­ме, каб даць шанц пры­ехаць і вы­ехаць мяс­цо­вым аў­тах­то­нам і іх­нім ся­мей­ні­кам, якія звыш дзя­сят­ка га­доў не ню­ха­лі ўжо ды­му рэй­са­ва­га аў­то­бу­са. Вы­ні­кі на­бо­ру бы­лі аб’­яў­ле­ны ва­я­во­дам у кан­цы мі­ну­ла­га ме­ся­ца з па­чат­кам да­фі­нан­са­ван­ня з пер­ша­га ве­рас­ня. Трэ­ба ска­заць, што пер­шы этап пра­гра­мы ў маш­та­бе ва­я­вод­ства не па­ка­ры­стаў­ся асаб­лі­вай за­ці­каў­ле­нас­цю з бо­ку ла­каль­ных ула­да­роў. Ма­быць, тут спра­ца­ва­лі два фак­та­ры. Пер­шы — ка­рот­кі тэр­мін па­да­чы за­яў: з дру­го­га па два­нац­ца­тае жніў­ня. Дзе­сяць дзён для пад­рых­тоў­кі пат­рэб­ных да­ку­мен­таў ака­за­лі­ся не пад сі­лу мно­гім са­маў­ра­даў­цам. Ад­нак, што та­кая спра­ва мае быць, вя­до­ма бы­ло даў­но і не­ка­то­рыя за­га­дзя рых­та­ва­лі­ся да гэ­тай пра­па­но­вы. Не менш важ­ным зда­ец­ца і дру­гі фак­тар — гра­мад­ска-па­лі­тыч­най на­ту­ры. Са­маў­ра­ды з вя­лі­кай нас­ця­ро­жа­нас­цю, як са­ба­ка да во­жы­ка, па­ста­ві­лі­ся да но­вай іні­цы­я­ты­вы. Спа­чат­ку хо­чуць пра­ню­хаць, чым гэ­та пах­не і ад­со­чыць пер­шап­ра­ход­цаў, упэў­ніц­ца ў тым, як для іх за­кон­чыц­ца гэ­тая спра­ва, перш-на­перш у фі­нан­са­вым пла­не. Ка­лі за­тым у Пад­ляш­скім ва­я­вод­стве ма­ем амаль сто двац­цаць гмін, то ад­важ­ны­мі ака­за­лі­ся толь­кі дзе­вят­нац­цаць, якія і вы­сту­пі­лі за гро­шы, каб да­па­маг­чы сва­ім жы­ха­рам — у тым лі­ку шас­нац­цаць гмін (Даб­жы­не­ва-Вя­лі­кае, Ду­бі­чы-Цар­коў­ныя, Га­ра­док, Коль­на, Лом­жа, Мі­ха­ло­ва, Мель­нік, Монь­кі, Но­выя Пе­ку­ты, Ор­ля, Ста­ві­скі, Су­раж, Ты­ко­цін, Ва­сіль­каў, Віз­на, Заб­лу­даў), Лом­жын­скі і Са­коль­скі па­ве­ты ды са­маў­рад Пад­ляш­ска­га ва­я­вод­ства — так­са­ма як ад­мі­ніст­ра­цый­ныя адзін­кі. Да­фі­нан­са­ван­не па­да­дзе­ных пра­па­ноў скла­дзе су­му больш за во­сем­сот трыц­цаць ты­сяч зло­тых. Та­кое бы­ло за­пат­ра­ба­ван­не з бо­ку ха­дай­ні­каў. За гэ­тыя гро­шы «пад­ляш­скія са­маў­ра­ды стар­та­нуць з 70 ка­му­ні­ка­цый­ны­мі лі­ні­я­мі даў­жы­нёю ў 2,6 ты­ся­чы кі­ла­мет­раў», — пра­ін­фар­ма­ваў пад­ляш­скі ва­я­во­да Баг­дан Паш­коў­скі. Боль­шасць мар­ш­ру­таў аб­с­лу­гоў­ваць бу­дзе су­пол­ка «ПКС Но­ва», улас­ні­кам якой з’яў­ля­ец­ца са­маў­рад ва­я­вод­ства.

Це­шу­ся, што ў пер­шым кон­кур­се стар­та­ну­лі і на­шы бе­ла­ру­скія гмі­ны. Ад­нак за­пат­ра­ба­ван­не ёсць знач­на боль­шае і не­ад­к­лад­нае. Та­му спа­дзя­ю­ся, што ў аб’­яў­ле­ным за­раз ва­я­во­дам чар­го­вым на­бо­ры за­яў пры­муць удзел ін­шыя гмі­ны і па­ве­ты. Да кан­ца го­да да ска­ры­стан­ня за­ста­ло­ся яш­чэ больш за двац­цаць тры мі­льё­ны зло­тых. Нель­га та­ды ста­ра­стам і вой­там на­ра­каць, але па­а­соб­ку ці ра­зам трэ­ба ім па­ка­ры­стац­ца пра­па­но­вай.

Ка­лі я прыг­ля­даў­ся пра­па­но­вам пер­шых бе­не­фі­цы­ян­таў, то вель­мі дас­па­до­бы прый­ш­ло мне кам­п­лі­мен­тар­нае за­пат­ра­ба­ван­не Са­коль­ска­га ста­ра­ства, якое ў маш­та­бе ўся­го па­ве­та скан­ст­ру­я­ва­ла не­аб­ход­ныя аў­то­бус­ныя шля­хі для па­трэб усіх жы­ха­роў па­ве­та. Спа­дзя­ю­ся, што за­раз не бу­дуць спаць у шап­ку гай­наў­скі, ся­мя­тыц­кі ці бель­скі ста­ра­сты, якія па-мой­му мо­гуць ра­зам ства­рыць мар­ш­ру­ты вы­гад­ныя жы­ха­рам, вуч­ням, прад­п­ры­маль­ні­кам, ра­бо­чым ці на­стаў­ні­кам. Ча­ста па­да­рож­ні­ча­ю­чы з Бе­ла­сто­ка ў Гай­наў­ку, коль­кі чую на­ра­кан­няў на ад­сут­насць мар­ш­рут­ных аў­то­бу­саў, на­пры­клад, у Нар­ву, дзе пра­цу­юць сла­ву­тае прад­пры­ем­ства „Про­нар”, ці шко­ла, да якой да­яз­джа­юць на­стаў­ні­кі так­са­ма з Бе­ла­сто­ка. Тое ж са­мае наг­ля­да­ец­ца і ў ін­шых гмі­нах. З’я­віў­ся шанц на рэ­аль­нае вы­ра­шэн­не зла­ба­дзён­ных праб­лем звы­чай­ных жы­ха­роў, а не толь­кі кла­па­ціц­ца пра кам­фар­та­бель­насць ула­ды, якая пе­ра­мяш­ча­ец­ца звы­чай­на і так на сва­ім пры­ват­ным ці служ­бо­вым тран­с­пар­це.

Яў­ген Ва­па